Een eerbetoon aan een komisch genie: ter nagedachtenis aan Ryan O'Neal

Ryan O'Neal, bekend van zijn rollen in klassieke films als 'Love Story', 'What's Up, Doc?' en 'Paper Moon', is vrijdag op 82-jarige leeftijd overleden. Terwijl zijn carrière verschillende tijdperken en genres doorkruiste, liet zijn talent voor screwball-komedie een onvergetelijke indruk achter op het publiek.

"What's Up, Doc?": een viering van screwball-komedie

Een van O'Neal's meest memorabele komische rollen was in Peter Bogdanovich's film "What's Up, Doc?" uit 1972. In deze hommage aan screwball-komedie portretteerde O'Neal Howard Bannister, een strakke musicoloog die verstrikt raakt in een wild avontuur wanneer hij de eigenzinnige Judy Maxwell ontmoet, gespeeld door Barbra Streisand. De film is een klucht van het hoogste niveau, gevuld met door elkaar gehusselde bagage, persoonsverwisselingen en een hilarische achtervolging door San Francisco.

Komische genialiteit kanaliseren

In "What's Up, Doc?" transformeerde O'Neal zichzelf in een nerdy academicus, waarbij hij zijn typische gladde persoonlijkheid afwierp om een optreden te leveren dat doet denken aan de komische genialiteit van Cary Grant. Met zijn bril met dik montuur en onberispelijke komische timing portretteerde O'Neal een man die geleidelijk zijn kalmte verliest terwijl hij de meest intrigerende en irritante vrouw ontmoet die hij ooit is tegengekomen. Zijn optreden was een masterclass in fysieke komedie, met garderobestoringen, intense gesprekken onder tafels en zelfs het blussen van een brand in zijn hotelkamer.

Een moment van heerlijke chaos

Misschien wel de meest memorabele scène in de film is wanneer Howard Judy in bad binnenloopt. In een moment van verrassing laat O'Neal haastig zijn broek zakken, waardoor hij alleen zijn boxershort en een vlinderdas draagt. Deze scène gaat niet over sexappeal, maar eerder over een heerlijke chaos als O'Neal over zijn eigen broek struikelt door Judy's onverwachte aanwezigheid. Deze scène demonstreert O'Neal's vermogen om wanorde en vreugde op het scherm te brengen en de geest van het screwball-komediegenre in te kapselen.

Chaos en vreugde omarmen

"What's Up, Doc?" stelde O'Neal in staat om een kant van zichzelf te laten zien die vaak werd overschaduwd door zijn rollen in melodrama's en zijn persoonlijke leven. Het vereiste van hem dat hij elke schijn van eigendunk opgaf en het genot omarmde om zichzelf voor de gek te houden. Zijn speelse gevoel voor humor is duidelijk in elke beweging die hij maakt als Howard, maar het schittert het helderst in de iconische regel van de film: "Liefde betekent dat je nooit hoeft te zeggen dat het je spijt." Het personage van O'Neal antwoordt met een meta-grap en maakt de regel belachelijk als "het domste ding" dat hij ooit heeft gehoord.

Blijvende aantrekkingskracht van Screwball-komedie

In een tijdperk waarin screwball-komedies en komische hoofdrolspelers zeldzaam worden, is O'Neal's optreden in "What's Up, Doc?" een bewijs van zijn talent en de tijdloze aantrekkingskracht van het genre. Hij ging soepel over van scherpe, geestige lijnen naar complexe woordspelingen naar slapstickkomedie, en boeide het publiek met zijn veelzijdigheid en komische timing. Ondanks de ups en downs in O'Neal's carrière en persoonlijke leven, geeft zijn werk in screwball-komedie ons een kijkje in het komische genie dat onder de oppervlakte lag. Het dient als een herinnering aan zijn immense talent en de vreugde die hij gedurende zijn hele carrière aan het publiek bracht. O'Neal's nalatenschap zal ongetwijfeld herinnerd worden voor zijn bijdragen aan de filmwereld, maar het zijn zijn komische optredens die het publiek nog generaties lang zullen blijven lachen en vreugde zullen brengen. Zijn vermogen om chaos te omarmen en humor te vinden op de meest onverwachte momenten is een bewijs van zijn talent en de blijvende kracht van komedie. Terwijl we afscheid nemen van een legende, herinneren we ons de vreugde en het gelach dat hij in ons leven bracht.