Op datum begon een opmerkelijke hemelse gebeurtenis, bekend als de Grote Noord-Amerikaanse Zonsverduistering, in Mazatlán, Mexico. Toen de schaduw van de maan aan land kwam, veranderde de dag om 14.07 uur in de nacht. Eastern time, waardoor een gevoel van verstild ontzag ontstaat bij de toeschouwers. De zonsverduistering baande zich vervolgens een weg van het zuidwesten naar het noordoosten, waarbij hij Midden- en Noord-Mexico, de vlaktes van Texas, het Midwesten, de staat New York, New England en delen van Oost-Canada doorkruiste.
Hoewel de zonsverduistering het meest adembenemend was wanneer ze in totaliteit werd bekeken, ervoeren veel mensen een gedeeltelijke zonsverduistering. In Chicago was de zon voor ongeveer 94% verduisterd, terwijl er in Boston en New York een zonsverduistering van 90% was. De wolken dreigden echter het zicht te verduisteren en herinnerden zelfs de meest fervente eclipsjagers aan de onvoorspelbaarheid van de natuur.
Ongeveer 32 miljoen mensen die langs het pad van de totaliteit in de Verenigde Staten leven, werden aangetrokken door dit evenement, en nog veel meer reisden om getuige te zijn van het spektakel. Dit leidde tot verwachte verkeersopstoppingen, waarbij de autoriteiten automobilisten adviseerden om extra reistijd toe te wijzen. Veiligheid werd ook benadrukt, met herinneringen om een veiligheidsbril of pinhole-kijkers te gebruiken om de zonsverduistering veilig te observeren.
Een gedenkwaardig moment ontvouwde zich in Eagle Pass, Texas, waar opgewonden kinderen dienden als waarschuwingssystemen en aankondigden op het moment dat er een duidelijk zicht op de zonsverduistering was. Hun enthousiasme vatte de magie en fascinatie samen die verduisteringen vaak inspireren, vooral in jonge geesten.
Naast zijn schoonheid bood de zonsverduistering waardevolle wetenschappelijke kansen. Onderzoekers profiteerden van deze zeldzame gebeurtenis om de corona van de zon te bestuderen, de buitenste laag van de atmosfeer van de zon, die alleen zichtbaar is tijdens een totale zonsverduistering.